vrijdag 31 augustus 2007

Stenomail van Jan

Vanuit de universiteit probeer ik gauw wat door te sturen, tenminste als de elektriciteit weer niet uitvalt. We kregen sinds ons vertrek uit zaventem (dank nogmaals aan de enthousiaste delegatie) al flink van de afrikaanse saus. Maar het is heerlijk om hier weer terug te zijn.

De reis Brussel - Entebbe is prima verlopen (bijna een lege vlieger) en Jan Van Droogenbroeck stond mij en de 50 blikjes ansjovis op te wachten. De nacht was kort (naar goede gewoonte zit men tot half twee 's ochtends aan de oevers van het Victoriameer) en de busrit Kampala - Mpondwe kende haar nodige oponthoud. Tweemaal werden we tegen gehouden door de politie omdat de bus overladen was. Naast mij - die op de valreep een zitje had bemachtigd - stond een jonge moeder met een kind op haar rug. Ik wilde haar mijn zetel aanbieden maar uit mijn onbestaand Swahili maakte zij op dat ik het kind op mijn schoot wilde, wat dan ook prompt gebeurde. Gevolg: 6 uren met een baby op mijn billen en wanneer ik eindelijk de Congolese grens bereikte zat ik behoorlijk onder kinderzweet, -pis en -kak en babyzever. Afrika, i love it.

Richard en Dimanche stonden me al vijf uren op te wachten en hielden de grenspost open tot ik tenminste de oversteek had gemaakt. Te laat om nog naar Butembo te rijden, hebben we de nacht doorgebracht bij de Soeurs Orantes in Beni.

Vanochtend zijn we in het programma gevlogen, i.e. De preparatieven voor het equipe van volontaires. Eerste post: het mogelijke huis voor de helft van de groep (een huis van een Homme D'affaires die nu in Kinshasa zit en een ami van de bisschop is). En, goed bevonden. Met twee grote kamers (en twee dubbele bedden) en een kleine kunnen we hier zeker 8 mensen onderbrengen. Het kan ook de plek worden voor onze maaltijden en om onze serieuze en minder serieuze vergaderingen te houden. De rest logeert wellicht bij de Soeurs Orantes.

Vervolgens gingen we vanochtend naar de site. De muren zijn zo goed als opgetrokken, maar de werken liggen stil. Het is nog een grote bouwwerf; van een inhuldiging in september kan nog laaaang geen sprake zijn. We snorden er op brommertjes naartoe omdat de wagens de weg niet aandurfden. Heerlijk crossen langs de hutten en kraaiende kinderen. L'afrique formidable.
Enfin, we hebben ondertussen de courante lunch bij de bisschop - die nog op ronde is in het kader van de centenaire van het bisdom en zijn 36 parochies bezoekt - achter de rug.

We aten foufou, de groene spinazie (die geen spinazie is), het potje graten (met af en toe een vis), en de bruine bonen mmmmm. En net voor we hier naar de Universite Du Graben afzakten ging ik op de thee bij Richard, nu een echte getrouwde vent. Sympa. Ziezo, dit om jullie allemaal te vertellen dat we het prima stellen.

Geen opmerkingen: