Bezoek aan de pygmeën

Maandag, we keren terug vanuit Butembo richting Beni. Na de zoveelste rit van hotsen en botsen raak je gewend aan de Congolese wegen. Maar Congo zou Congo niet zijn als we niet zouden stil vallen. Boenk in het midden van een klein dorpje is het de sensatie van de dag. Een busje blanken dat stilstaat brengt een grote menigte teweeg. De versnelling werken niet meer zoals het moet. Sleutelen, vijzen en prutsen en een kwartier later zijn we klaar om te vertrekken. Al bij al zijn we op een redelijk uur terug thuis. In de namiddag staat er een bezoek aan de pygmeën op het programma. We gaan met 2 jeeps rijden. Maar jeeps zijn er niet te vinden. Wachten en twijfelen op de uitstap nog doorgaat. Na veel gedoe staan er 2 vette 4x4 jeeps voor ons klaar. 80 dollar is de kostprijs. Benzine is ook hier duur. We vertrekken in 2 overvolle jeeps. Wij die dachten de wegen van Congo te kennen… Dat viel toch wel wat tegen. We rijden dieper het binnenland en het fenomeen weg verdwijnt met de kilometer. 80 kilometer dwars door de brousse van Congo. Putten zo diep als dalen, weggetjes zo scheef als de toren van Pisa en dan nog een paar vrachtwagens in tegengestelde richting die breder zijn dan de weg zelf. Safari Congolesie. We rijden de provincie Oriental binnen. Paspoorten gedoe, met veel tijd verlies, we laten ze achter en pikken ze terug op bij onze terugkomst. Zoals altijd blijkt 1 km, 2 km te zijn. Uitgeschud en verdwaasd komen we aan bij één van de 4 leefgemeenschappen van de Pygmeën. We worden ontvangen door een Italiaanse priester. Tijdens de rondleiding zijn we verbaasd over wat we te zien krijgen. Midden in deze brousse vinden we het beste uitgeruste hospitaal. Hier is de enige school in heel Congo waar les wordt gegeven. Het lijkt een echte authentieke missiepost, maar het werkt. Dat kunnen we tegen spreken. De Pygmeën zijn een hartelijk volk, er veel contact en spel tussen hen en ons. Ze lachen en giechelen. Ze kijken verbaasd bij de jongleerkunstjes en gieren wanneer iemand een stoel op zijn kin zet. De tijd loopt verbasend snel en we moeten op tijd vertrekken voor het donker zich aandient. Maar dat was gerekend buiten de echte Italiaanse koffie. We vertrekken dus te laat en rijden terug in volle prachtige zonsondergang dat schittert doorheen dit prachtige woud. De duisternis slaat totaal toe en we rijden met spooklichten doorheen de brousse. Er is nog volop volk langs de weg. Niet te geloven hoe mensen hier leven. En jawel ook nu… we vallen stil, benzine op. We staan in het duister te midden van een dorpje. Benzine wordt gezocht en duur betaald. Het zoveelste avontuur in deze surrealistische reis. We komen in Beni aan om 21 u i.p.v. 19 u. Moe met weer een verhaal in ons hoofd. Lang leve de Pygmeën of zoals ze het zelf zeggen Ciao. De invloed van de Italiaan is groot.