Le prison

Le prison

Woensdag 12 september betreden we voor het eerst de gevangenis in Beni. De gevangenen worden overrompeld door de plotse aanwezigheid van 15 mugunzi, waaronder een cameraploeg, en de merkwaardige aanwezigheid van de burgemeester. Ondanks de geur kan ik de vergelijking met televisie kijken niet ontwijken. 400 zwarte kopjes staren de mugunzi aan en vica verca.

Het tweede bezoekje gebeurt, omwille van de kennismaking niet te bemoeilijken, door de drie jannen. Na een gastvrije ontvangst begint onze rondleiding. De eerste stop is het sanitair. 8 protputten overladen met stront. Plooien of proppen is niet aan de orde. Met de vraag of er wc-papier is, wordt er uitbundig gelachen. Voor een dergelijke wc kiest nog geen hond met diaree. De geuren en kleuren overtreffen het kokhalzen. Het doet me lachend denken aan de berispingen van mijn moeder wanneer ik na het pissen de bril niet terug naar beneden heb gedaan. Na het sanitair volgen de slaapfaciliteiten. Het aantal gevangenen overstijgt de dekentjes op de grond.De rest slaapt buiten. We zien 3 hoopjes mensen liggen die omwille van vermoeidheid, malaria en honger geen foufou meer kunnen zeggen.

Op de koer ontmoeten we Aimé. Hij vertelt me de reden waarom hij hier al een jaar en vier maanden zit.
“Ik was met mijn vrouw een wandeling gaan maken tot op het moment dat ze een malaria-aanval kreeg. Ik haastte me met mijn v;rouw naar het ziekenhuis. Tot mijn spijt vergat ik de dokter in te lichten dat ze zwanger was. Door de medicijnen tegen de malaria, stierf de baby. De familie van mijn vrouw heeft me laten oppakken. Aimé geeft me zijn adres en hij vraagt me om hem na zijn vrijlating op te zoeken.

Wie ook aandachtig heeft geluisterd is charles die dertien jaar oud is. Hij verwittigde na het vinden van een lijk naast de rivier de chef van het dorp. Omwille van het ontbreken van een verdachte werd hij zelf als schuldige aangesteld.
Charles zit hier reeds twee maanden en hij heeft geen flauw benul hoelang hij hier nog moet zitten.