…tot in de eeuwigheid, amen…..

Hoe lang kan een mis duren? Dat was de centrale vraag die deze ochtend die ieders hoofd sluimerde. We stonden op tijd op om zeker niet te laat te komen in de mis, want we hadden immers zeer speciale Vip-plaatsen. Helaas pindakaas, zorgde een portie ‘maladie’ voor vertraging en moesten de zieken van dienst de andere dienst laten schieten. Met gehavende ploeg maar des te meer enthousiasme trokken we richting de misweide in het hartje van butembo. In een jeep met geblindeerde ramen trachten de massa voorbij te schuiven tot aan het hoofdpodium; ik voelde me als Faithless op werchter. Na plaats te nemen op het podium en de nog steeds toestromende massa te aanschouwen begon het evenement. Met zang en dans kwamen de sinterklazen (bisschoppen, sorry kerk!) toe in een plechtige stoet. Het enthousiasme van een 10 000 gelovigen die allemaal in de warme zon staan dansen en bidden is ongelooflijk. De mis was wel wat onverstaanbaar maar ging wel redelijk vooruit. Na een drietal uur hadden we de communie gekregen en dachten we te kunnen afsluiten maar niets was minder waar!!

De toespraken begonnen! Van kerkleiders over politici tot zelfs Italiaanse afgevaardigden die dachten dat microfoons niet bestonden: iedereen in Congo wou perse een toespraak van een uur geven. Als gevolg duurde de mis dan toch tot 16.00 u. en al die brave mensen op de weide bleven braaf luisteren en wachten op de zegen. Uiteindelijk, geveld door stemknobbels en beperkte decibels die een mens kan uitbrengen op 1 dag moest worden geplooid (hebt gem?). de zegen werd gegeven en iedereen mocht naar huis.

Maar wij werden meegevoerd naar dezelfde zaal als waar vorige week de bruiloft werd gevierd en we kregen wederom een maaltijd aangeboden. Na het nuttige van de spijzen trokken we uitgeput naar onze slaapplaats terug. Terwijl enkelingen trachtten te slapen onder het gejoel van fuivende Oegandezen, speelden de anderen spelletjes zoals billeke klets, 1 2 3 bisschop of Congolees rollebollen. En daar viel de nacht…..