Dagboek Tom Pyck

Als je op deze link klikt: www.dagboekcongo.blogspot.com kan je het volledige dagboek lezen van Tom Pyck. Het is zijn persoonlijk verhaal over de 3 weken in Congo.

Het is hier koud, terug thuis.

Het is hier koud in België. Het is terug wennen aan de grijze lucht i.p.v. de bijna altijd schijnende zon. We zijn teruggekeerd uit Congo met een heleboel gevoelens, ervaringen en verhalen. Beetje bij beetje probeer ik de hele boterham wat plaats te geven. Er flits vanalles door hoofd als je probeert er iets van terug te vertellen aan de mensen. Maar het is niet gemakkelijk. Feiten vertellen is geen probleem maar de gevoelens die ze oproepen, benoemen en plaats geven is heel erg moeilijk. Men had ons ervoor verwittigd, thuiskomen is vaak het moeilijkste deel van de reis. Maar ik heb er geen seconde spijt van om dit alles te hebben mogen beleven. Congo bijt je ergens vast in je vel, alleen is het moeilijk om te ontdekken waar Congo je juist grijpt en doet bewegen. De tijd zal ons raad geven. Bedankt lieve reisgenoten voor dit geweldige avontuur. Wim of was het Tom? Toch maar T..

iedereen 'thuis'

yep,

Met enkele uren vertraging, kwamen onze rafiki vandaag toe. Dat het geen plezierreisje was, kon je zien aan de vermoeide (doch 'voldane') gezichten.

We blijven natuurlijk de gevangenis, het project en Beni & Butembo, vanop afstand volgen...

De groeten aan eenieder

correctie ... vliegtuig komt later

we vernamen dat er een kleine herstelling nodig was... hierdoor zal het vliegtuig pas om 10:54 landen te zaventem....

te Kampala

nog even een laatste korte berichtje vanuit Kampala.

Binnen enkele uren vertrekt ons vliegtuig richting good old België.
We hadden inderdaad zeer weinig tijd de laatste dagen maar zijn toch blij dat we hier nog even onze laatste berichtjes hebben kunnen posten.

We zijn blij dat er we zoveel plezante en positieve reacties kregen vanuit België via deze blog. Het heeft ons vaak een duwtje in de rug gegeven. Bedankt daarvoor!

we hopen jullie natuurlijk allemaal morgen te zien!

vele groetjes van alle bouwers!

(ps. voor zij die het niet moesten weten. ons vliegtuig landt omstreeks 06.00 u)

een hels einde

Dinsdag en woensdag waren onze laatste dagen in Beni. Twee dagen was veel te weinig om nog zoveel te willen realiseren. In onze laatste rush zijn we dan ook nog even vaak succesvol als ontgoocheld geweest. Dinsdag hebben we hopeloos lopen ronddolen op zoek naar een manier om water in de gevangenis te krijgen. Omdat er blijkbaar niet 1 regenpijp in heel Beni (of Butembo) te vinden is, moesten we wachten op eentje uit Kampala. Veel te laat dus voor ons, maar we gaven de moed niet op. We zochten dan maar een organisatie die ons wou helpen met dit project te realiseren (als wij vertrokken waren). Maar blijkbaar heeft iedereen daar nogal veel te doen, want we kregen overal een parapluutje te zien. Al drie dagen geen water in de gevangenis…….

Anderen hadden dan weer wel succes! Na een dag rondhossen van de burgemeester, naar de procureur tot aan de militaire stafchef, kregen we het voor elkaar om iedereen in de gevangenis een medisch onderzoek te laten ondergaan (dat op dit moment wordt afgerond). Een meer dan wonderbaarlijke dokter Merlin en zijn assistent ware bereid drie dagen lang aan de gevangenis te gaan zitten om iedere ‘prisonier’ te onderzoeken! Wat een geweldige mensen!!!

Woensdag was vooral een dag van afscheid nemen. Op het nippertje kwamen onze 360 borden voor de gevangenen dan toch nog terecht. Bovendien bleek er na veel zagen toch nog 1 keer water naar de gevangenis gestroomd te zijn. Toch nog dat letterlijke druppeltje op de hete plaat. Het afscheid was geweldig (50 bouwvakkers in een rafiki t-shirt) en natuurlijk ook emotioneel. Zoveel hadden we gegeven, zoveel hadden we hier geleefd, drie weken lang.

Bezoek aan de pygmeën

Maandag, we keren terug vanuit Butembo richting Beni. Na de zoveelste rit van hotsen en botsen raak je gewend aan de Congolese wegen. Maar Congo zou Congo niet zijn als we niet zouden stil vallen. Boenk in het midden van een klein dorpje is het de sensatie van de dag. Een busje blanken dat stilstaat brengt een grote menigte teweeg. De versnelling werken niet meer zoals het moet. Sleutelen, vijzen en prutsen en een kwartier later zijn we klaar om te vertrekken. Al bij al zijn we op een redelijk uur terug thuis. In de namiddag staat er een bezoek aan de pygmeën op het programma. We gaan met 2 jeeps rijden. Maar jeeps zijn er niet te vinden. Wachten en twijfelen op de uitstap nog doorgaat. Na veel gedoe staan er 2 vette 4x4 jeeps voor ons klaar. 80 dollar is de kostprijs. Benzine is ook hier duur. We vertrekken in 2 overvolle jeeps. Wij die dachten de wegen van Congo te kennen… Dat viel toch wel wat tegen. We rijden dieper het binnenland en het fenomeen weg verdwijnt met de kilometer. 80 kilometer dwars door de brousse van Congo. Putten zo diep als dalen, weggetjes zo scheef als de toren van Pisa en dan nog een paar vrachtwagens in tegengestelde richting die breder zijn dan de weg zelf. Safari Congolesie. We rijden de provincie Oriental binnen. Paspoorten gedoe, met veel tijd verlies, we laten ze achter en pikken ze terug op bij onze terugkomst. Zoals altijd blijkt 1 km, 2 km te zijn. Uitgeschud en verdwaasd komen we aan bij één van de 4 leefgemeenschappen van de Pygmeën. We worden ontvangen door een Italiaanse priester. Tijdens de rondleiding zijn we verbaasd over wat we te zien krijgen. Midden in deze brousse vinden we het beste uitgeruste hospitaal. Hier is de enige school in heel Congo waar les wordt gegeven. Het lijkt een echte authentieke missiepost, maar het werkt. Dat kunnen we tegen spreken. De Pygmeën zijn een hartelijk volk, er veel contact en spel tussen hen en ons. Ze lachen en giechelen. Ze kijken verbaasd bij de jongleerkunstjes en gieren wanneer iemand een stoel op zijn kin zet. De tijd loopt verbasend snel en we moeten op tijd vertrekken voor het donker zich aandient. Maar dat was gerekend buiten de echte Italiaanse koffie. We vertrekken dus te laat en rijden terug in volle prachtige zonsondergang dat schittert doorheen dit prachtige woud. De duisternis slaat totaal toe en we rijden met spooklichten doorheen de brousse. Er is nog volop volk langs de weg. Niet te geloven hoe mensen hier leven. En jawel ook nu… we vallen stil, benzine op. We staan in het duister te midden van een dorpje. Benzine wordt gezocht en duur betaald. Het zoveelste avontuur in deze surrealistische reis. We komen in Beni aan om 21 u i.p.v. 19 u. Moe met weer een verhaal in ons hoofd. Lang leve de Pygmeën of zoals ze het zelf zeggen Ciao. De invloed van de Italiaan is groot.

…tot in de eeuwigheid, amen…..

Hoe lang kan een mis duren? Dat was de centrale vraag die deze ochtend die ieders hoofd sluimerde. We stonden op tijd op om zeker niet te laat te komen in de mis, want we hadden immers zeer speciale Vip-plaatsen. Helaas pindakaas, zorgde een portie ‘maladie’ voor vertraging en moesten de zieken van dienst de andere dienst laten schieten. Met gehavende ploeg maar des te meer enthousiasme trokken we richting de misweide in het hartje van butembo. In een jeep met geblindeerde ramen trachten de massa voorbij te schuiven tot aan het hoofdpodium; ik voelde me als Faithless op werchter. Na plaats te nemen op het podium en de nog steeds toestromende massa te aanschouwen begon het evenement. Met zang en dans kwamen de sinterklazen (bisschoppen, sorry kerk!) toe in een plechtige stoet. Het enthousiasme van een 10 000 gelovigen die allemaal in de warme zon staan dansen en bidden is ongelooflijk. De mis was wel wat onverstaanbaar maar ging wel redelijk vooruit. Na een drietal uur hadden we de communie gekregen en dachten we te kunnen afsluiten maar niets was minder waar!!

De toespraken begonnen! Van kerkleiders over politici tot zelfs Italiaanse afgevaardigden die dachten dat microfoons niet bestonden: iedereen in Congo wou perse een toespraak van een uur geven. Als gevolg duurde de mis dan toch tot 16.00 u. en al die brave mensen op de weide bleven braaf luisteren en wachten op de zegen. Uiteindelijk, geveld door stemknobbels en beperkte decibels die een mens kan uitbrengen op 1 dag moest worden geplooid (hebt gem?). de zegen werd gegeven en iedereen mocht naar huis.

Maar wij werden meegevoerd naar dezelfde zaal als waar vorige week de bruiloft werd gevierd en we kregen wederom een maaltijd aangeboden. Na het nuttige van de spijzen trokken we uitgeput naar onze slaapplaats terug. Terwijl enkelingen trachtten te slapen onder het gejoel van fuivende Oegandezen, speelden de anderen spelletjes zoals billeke klets, 1 2 3 bisschop of Congolees rollebollen. En daar viel de nacht…..

.... terug naar huis....

Ik vrees dat onze RAFIKI niet meer de tijd vonden om de blog nog aan te passen. Daarom neem ik het even over.

Even een samenvatting van wat hen de komende dagen te wachten staat:

• morgen donderdag: vertrek van Beni naar Kampala. Een busreis die eeuwig duurt: van 6u 's morgens tot 19u 's avonds... en ... heel af en toe... mag je eens uit de bus....
• Overnachten bij zuster James (zie vertrek...)
• vrijdag: shoppen .... rusten.... snuisterijen zoeken in Kampala... (vergeet de djembe's niet)
• vrijdagavond: naar de luchthaven.... om tijdig in te checken... te wachten... hopeloos de slaap proberen te vatten... kijken naar films die je niet echt interesseren.... alléé, kortom terugkeren naar het stresserende bestaan in België. (ik verzeker u... de kater komt !!)
• zaterdagochtend: jullie komen allemaal naar de luchthaven... gate B .... om uw geliefden, vrienden, collega's... rafiki... te verwelkomen.

Ik hoop jullie daar te zien !!

Ludwig

nog meer foto's

Een blik in de gevangenis

Een foto van de binnenzijde van een "woonplaats" langs de straat...

Het gelukkige paar (of 2 paren ?)

Op visite bij de bisschop

Intermezzo

Daar we jullie graag een zeer levendeige indruk geven an het reizen pe bus in Congo probereen we op ditt moment een verslagje te typen, terwijl we rijden. Ook vermeldenswaardig is dat we er o^p een half uur in geslaagd zijn een botsing met zowel 1 geit en 2 varkens op ehet nippefrtje te vermijden.

We hopen dat jullie dit kunnen lezen!!! (Au , mij n hoofd)

Even een rustigere dag.

We maken ons op om straks naar Butembo te rijden om daar de slotviering “100 jaar bisdom Beni Butembo” te verblijden met onze aanwezigheid. ’s Morgens nodigt Tom ons uit om samen naar het weeshuis te trekken waar hij met zijn ballonkunstjes de kindjes wil vermaken. We krijgen een hele rondleiding, zelfs tot in de materniteit en het hospitaal. Rond 15u zijn we gepakt en gezakt en hotsen we de weg naar Butembo af. Het landschap is prachtig, de mensen onderweg vriendelijk, alleen… ik kan er niet bij dat er niet meer ongelukken gebeuren. Bovendien begint Jan DC een heuse zangstonde met de nonnetjes die ons in de bus vergezellen. Over ellende in Congo gesproken! :-) Na enige gezelschapspelletjes in de avond, rustig nababbelen kunnen we vredevol ons bedje opzoeken.

Wat groeit er in mijnen hof?

Vandaag begint de herfst, maar daar is hier echter weinig van te merken. Vanmorgen vertrokken we weer in twee groepen. Enkelen gingen informeren bij de plaatselijke middenstand hoever het stond met de levering van de borden voor de gevangenis. Ook gingen zij samen met de ingenieurs van de waterdienst in de gevangenis kijken wat de mogelijkheden zijn voor het installeren van een regenpijp voor de opslag van regenwater. De rest van de ploeg vertok wederom naar de site. De berg stenen wordt kleiner en kleiner, de muren hoger en hoger. We sjouwden met de “ emmers” cement en beton op het Congoloese ritme. Er hangen wolken boven ons hoofd, de temperatuur is van het zweterige soort. Er werd regen voorspeld maar daar ontsnapten we deze keer aan. Na ons middagmaal, brood met kaas en water, gaan enkelen van ons met de jeep terug naar huis om nogmaals polshoogte te nemen in de oude gevangenis. Met zessen blijven we achter om onkruid te wieden in 1 van de toekomstige slaapruimtes. Tijdens het werk zingen we liedjes als : wat groeit er in mijne hof;…
Twee congolezen komen ons helpen met schop en rijf. Ondertussen leren we weer enkele woordjes Swahili: kipipeo is vlinder, pous betekent poes en kikker is kikker. Na het avondmaal, pasta met gerookte vis en lengalenga, bezoeken we een cafeetje hier in de straat. Even proberen we uit de realiteit te ontsnappen en gaan de verhalen over thuis. Om23 uur zijn de lichten uit en belanden we 1 voor 1 in dromenland.

nog foto's

Te voet naar de werf

Beschutting tegen de brandende zon.... gebruik een bananenblad !

Voor het eerst... zonder benzine...

Anno 2007 langs Congolese wegen

foto's

Massa's voetgangers, enkele fietsers en af en toe een wagen

Afladen van het cement - houttransport in de schuur aan de nieuwe gevangenis

Onderweg van en na de werf -- veel groeten en gegroet worden

Samenwerking op de werf: een ketting voor het transport van mortel en beton.

veilig thuis

Na een binnenlandse vlucht tussen Beni en Goma, een gastvrije ontvangst van een Amerikaan, die we eigenlijk te laat ontmoet hebben, een helse rit met een taxi, zware discussie aan de rwandese grens, zijn we 5 minuten voor de geplande vertrektijd ingechecked en vertrokken. De vlucht met SN verliep vlotjes.

We zijn veilig thuis. (Ben en Ludwig)

Van hieruit kan ik de foto's iets gemakkelijker publiceren. (heb er alleen van de eerste dagen).

Ben en Ludwig onderweg naar België

Vorige vrijdag bereikte ons het bericht dat Katrien(19), een nichtje van Ludwig, om het leven kwam in een verkeersongeval. Ben(jamin) vergezeld Ludwig in zijn trip naar België.

Patrick (den Taki) terug thuis

Na een helse rit over de Ugandese wegen ben ik na een overlevingsreis van 28u toch veilig en wel in het druilerige Gent aangekomen. En, ... de trein had 20min. vertraging:-)

Ingrid, je mag nog een streepje zetten. De wagen die Roger en mij naar Entebbe moest brengen had juist tegen een paal gereden en stond zonder radiator langs de weg met een 5tal man eronder en errond aan het sleutelen. 2 uur zitten wachten om dan na een paar kilometer terug in pan te vallen(nog een streepje) en dan uiteindelijk toch genegocieerd voor een andere wagen.

Amaai, wat een rit: 6 uur aan één stuk gereden zonder een plaspauze... en gelukkig maar, geradbraakt kwam ik net op tijd aan in de luchthaven, een half uur voor flight SN 481 on time zich een gat in de lucht boorde.

Zelf met een Whisky-Cola kon ik de slaap niet vatten, te veel emoties en indrukken kwamen terug boven. Ook voor mij was het een intense week en het doet raar om terug Italiaanse koffie te drinken met een croissant. Ik mis de dikke witte boterham met mayonaise en Nescafe!! en de rafikis naturellement. keep on the good work, A+ (à plus)

Takito

weekendprogramma

We hebben een paar dagen niets van ons laten horen, en zien ons genoodzaakt jullie wegens tijdsgebrek nog eventjes in het gewisse te laten.


Zo dadelijk vertrekken we richting Butembo voor een spektakelmis van zes uur lang (!!!) ter ere van het honderdjarige bestaan van het bisdom hier in de streek.

Na het weekend keren we terug richting onze vaste stek hier in Beni en zal u ongetwijfeld in geuren kleuren een mooi verslagje kunnen lezen op de blog.

Groetjes en een fijn weekend

nieuws

We volgen hier het nieuws op de voet, vernamen dat Kabila morgen in België is, om de noodtoestand in noord-kivu te bespreken....

weet dat het hier op dit ogenblik HEEL rustig is. We zijn gisteren zelfs in rebellengebied geweest;... buiten een verhoogde waakzaamheid en aanwezigheid van de Monuc (Un waarnemers) is er niets te zien.

waarschijnlijk zullen de kranten opnieuw volstaan van de "oorlogsdreiging" in dit gebied, doch weet dat er op dit moment geen enkel gevaar dreigt.

Dus: weet nu al .... het is niet nodig om te panikeren of te bellen... we zitten hier veilig !!

Ergste nood in huidige gevangenis

Ergste nood in huidige gevangenis

Terwijl het grootste deel van de groep terug aan de slag ging op de bouwwerf, gingen enkelen aan de slag rond de bestaande gevangenis:

Vanuit de veelvuldige bezoeken de laatste dagen blijkt dat de huidige gevangenen (in de oude gevangenis) toch in hun basisbehoeften moeten voldoen. Uit gesprekken en bezoeken blijkt:

• De toiletten zijn verstopt: in alle 8 de wc’s moet je rechtstaand je grote boodschap doen, omdat de berg drek bijna tot je middel reikt.
• Door aanhoudende pannes in de waterleiding zitten gevangenen soms dagen zonder water
  Het koken gebeurt in 2 kookpotten, deze worden echter ook voor de douches, de was en het leegmaken van de toiletten gebruikt (ze moeten wel)
• Eten: iedereen vecht rond de kookpotten aangezien er geen borden zijn…
• Eten = vooral gebaseerd op goodwill, soms is er dagenlang niets

Na heel wat heen en weer gepraat, besloten we aan enkele noden asap een oplossing te geven:

• We kochten 5 kookpotten op de markt en leverden ze af
• We hebben straks een afspraak met een loodgieter, om de mogelijkheden en prijs van een “hemelwaterinstallatie” te bekijken.
• Morgen weten we hoeveel 400 metalen borden kosten (onze pottenleverancier had er niet zoveel op voorraad en ging kijken wat hij kon doen) leuk detail: de naam van de winkel: "Rafiki"
• Vanmiddag was er een vergadering met de procureur, gevangenisdirectie, gemeentebestuur, vrijwilligersprojecten en monuc om de taken te verdelen rond de schoonmaak van de toiletten. Ook de regelmatige voedselbedeling kwam ter sprake.
  

We hopen voor onze terugkeer nog zoveel mogelijk van deze lijst te realiseren (in de mate van het mogelijke (en vooral: afhankelijk van ons budget)).

Vluchtelingen voor de oorlog: Eringeti

“Ik spreek geen Frans”, zei de man met een Engels accent dat ik niet onmiddellijk kon thuis brengen. ‘Zuid-Afrika’ las ik op zijn kaartje. Het kaartje met de typische ijzeren-bolletjes-ketting dat elke MONUC-militair verplicht draagt en dat bij overlijden aan de echtgenote of dichte familie wordt overhandigd. We zitten in Eringeti. Niet zo ver van de Oegandese grens. Mensen spreken hier Mbuba, één van de net telbare dialecten in Kongo, sommigen ook het meer gesproken Swahili en enkelingen Frans. In het Engels is er echter niemand die zich ook maar een beetje kan uitdrukken.

Ik spreek met priester Vincent. Hij vertelt me de verscheurende verhalen van enkele dorpelingen en de dagdagelijkse frustraties en conflicten van de autochtone bevolking vs. de réplaces. Sinds 2002 worden deze mensen onder het controlerende oog van de internationale gemeenschap teruggestuurd. Met de nodige hulp zoals nieuwe schoolgebouwtjes van oa Oxfam en andere ngo’s. En daar sta je dan als autochtone Eringetaan. Al jaren heb je amper water, leef je met het geweergeschut van de rebellen die zich in het oerwoud een beetje verder verschansen en dan zie je plots anderen je buur worden die wel met rijst en andere steun geholpen worden. Het geeft begrijpbare conflicten. Ook deze mensen willen worden gehoord.

Ik zie vele kinderen met het typische blauwe plooirokje en bijhorende cravate op een Dash-wit-hemd en met een schriftje dat aan elke hoek wel enkele ezelsoren telt. Daar staan ze dan voor hun spiksplinternieuwe schoolgebouw. Het oude gebouw is niet meer dan wat houten stokken dat nog net recht blijft staan op de fundamenten van een portie gedroogde koeiendrek alias de lokale cement. Elke dag lopen deze kinderen hoopvol en met het lokale schooluniform richting schoolbanken. Elke dag wachten ze echter tevergeefs op hun leerkrachten die door het gebrek aan salarissen niet zullen opdagen. Vive l’Afrique!

Ik krijg de krop in de keel. Vooral wanneer ik even later opmerk dat vele van deze kinderen het onderste knoopsgat van hun hemdje niet meer dichtkrijgen. Daar staan ze dan, met de smile van het ene oor naar het andere, hun grote kijkers en met balonnebuiken. Rond van de honger en van de éénzijdige voeding.

Maniok is al wat ze eten.

Ik wandel verder en zie kinderen spelen op het lokale voetbalveld. Ze pakken mijn hand. Geef ik deze mensen valse hoop met mijn bezoek?

L'hopital

Het ziekenhuis van Beni bestaat uit verschillende blokken. Aan iedere blok is er aan de buitenkant een afdak voorzien om te kunnen koken. Het ziekenhuis staat namelijk alleen in voor de medische zorgen. Eten, daarvoor moet de familie van de patiënt zelf voor zorgen.

Het is het ziekenhuis voor de laagste klasse. Er zijn nog een aantal privé-ziekenhuizen in de buurt, maar onbetaalbaar voor de gewone man. We worden hartelijk ontvangen en rondgeleid doorheen de verschillende afdelingen van het ziekenhuis. Malaria en ondervoeding zijn het grootste probleem.

We lopen tussen de ziekenbedden, moeder en kind liggen te samen in één bed. Alles ziet er ouderwets maar verzorgd uit. De medische zorg is meer dan behoorlijk. Het meervoudige gebruik van naalden behoort hier gelukkig tot het verleden.

Ik kan het niet laten om de ballonnen boven te halen. De schittering in de ogen van de kinderen zowel als die van de moeders zijn indrukwekkend. Contact leggen is wel niet gemakkelijk en gek doen lijkt men niet te begrijpen. Heel zacht, even dichterbij, een hand dat doet deugd.

Op de materniteit gonst het van activiteit. 30 bedden en ze liggen allemaal vol, het is bandwerk. Het verlies van een mensenleven lijkt hier snel te worden ingevuld, hopelijk in een betere wereld.

Le prison

Le prison

Woensdag 12 september betreden we voor het eerst de gevangenis in Beni. De gevangenen worden overrompeld door de plotse aanwezigheid van 15 mugunzi, waaronder een cameraploeg, en de merkwaardige aanwezigheid van de burgemeester. Ondanks de geur kan ik de vergelijking met televisie kijken niet ontwijken. 400 zwarte kopjes staren de mugunzi aan en vica verca.

Het tweede bezoekje gebeurt, omwille van de kennismaking niet te bemoeilijken, door de drie jannen. Na een gastvrije ontvangst begint onze rondleiding. De eerste stop is het sanitair. 8 protputten overladen met stront. Plooien of proppen is niet aan de orde. Met de vraag of er wc-papier is, wordt er uitbundig gelachen. Voor een dergelijke wc kiest nog geen hond met diaree. De geuren en kleuren overtreffen het kokhalzen. Het doet me lachend denken aan de berispingen van mijn moeder wanneer ik na het pissen de bril niet terug naar beneden heb gedaan. Na het sanitair volgen de slaapfaciliteiten. Het aantal gevangenen overstijgt de dekentjes op de grond.De rest slaapt buiten. We zien 3 hoopjes mensen liggen die omwille van vermoeidheid, malaria en honger geen foufou meer kunnen zeggen.

Op de koer ontmoeten we Aimé. Hij vertelt me de reden waarom hij hier al een jaar en vier maanden zit.
“Ik was met mijn vrouw een wandeling gaan maken tot op het moment dat ze een malaria-aanval kreeg. Ik haastte me met mijn v;rouw naar het ziekenhuis. Tot mijn spijt vergat ik de dokter in te lichten dat ze zwanger was. Door de medicijnen tegen de malaria, stierf de baby. De familie van mijn vrouw heeft me laten oppakken. Aimé geeft me zijn adres en hij vraagt me om hem na zijn vrijlating op te zoeken.

Wie ook aandachtig heeft geluisterd is charles die dertien jaar oud is. Hij verwittigde na het vinden van een lijk naast de rivier de chef van het dorp. Omwille van het ontbreken van een verdachte werd hij zelf als schuldige aangesteld.
Charles zit hier reeds twee maanden en hij heeft geen flauw benul hoelang hij hier nog moet zitten.

Vallen zoals vliegen

Dat het programma en het weekend overvol zitten, wordt vanmorgen pijnlijk duidelijk...
De groep die naar de werf reed was maar half zo groot dan anders.

Aan de African way of life merken we echter nog geen enkele verandering...
Een deel reed rechtstreeks naar de werf om beton te maken en stenen te sjouwen. Het tweede deel van de groep ging een lading cement oppikken (2 ton), om die naar de werf te transporteren en af te laden... (zakjes van 50kg).

Je gelooft het misschien niet (wij echter hadden het voorspeld), maar vooraleer we boven waren viel onze vrachtwagen opnieuw zonder benzine. maar met de hulp van een Jeep en pure mankracht (geassissteerd door een joelende bende kinders) slaagden we erin om de vrachtwagen ter bestemming te krijgen.

Uit gesprekken met de arbeiders blijkt dat ze allemaal 1 wens hebben: proberen te ontsnappen uit hun huidige situatie. Niet dat ze er neerslachtig door worden, in't tegendeel: tijdens de zware arbeid zien ze nog de kans om te zingen en dansen....

de Rafiki keken echter wel op hun klok: ook zij voelden dat het weekend niet voldoende rust bracht... rond 15u30 keerden we terug: vuil, bestoft, bezweet... (gelukkig komt de geur niet door 't internet)... om dan vast te stellen dat in Beni de waterleiding niet werkt...

Zondag: rustdag

Eindelijk een beetje uitslapen…

8u ontbijten - daarna vrij – een deugddoende vergadering voor iedereen.

Heel wat activiteiten:
Palaveren en discussiëren, kaarten, luieren en rusten, wandelen en alles opnemen bij een tochtje door de stad, halt houden bij een evangelisch kerkje, bij het verlaten van het kerkje ontmoeten we Jan DC en de cameraploeg.

13u30 maaltijd.
Hierna worden we uitgenodigd door de familie van Ange, heel gastvrij, maar al dat eten was er toch even te veel aan. Heel de familie was aanwezig. Na het uitgebreid afscheid nemen hossebossend naar Beni. Onderweg even halt houden voor het zicht op de Piqué Margeritte (bijna 6000m hoog). Even rusten, eten, evalueren…. Slaapwel !!

Trouwen op z'n Congolees

Congolezen zijn meestal vroeg uit de veren, maar wij doen er nog een schepje bij door om 5 uur op te staan. Vandaag moeten we immers naar Butembo, en aangezien de bisschop ons om 10 uur daar verwacht, kunnen we niet volop genieten van het ontbijt, dat zoals altijd weer netjes op tijd geserveerd word.

Het is een beetje beginnen regenen en dat betekent dat de weg naar Butembo, ook al is het maar 50 km, een beetje herschapen wordt tot een derderangsmodderbaantje van bij ons. Dit houd ons niet tegen om af en toe eens te stoppen om van de prachtige streek te genieten.
Een klein oponthoud, (we zetten nog een jongetje thuis af die juist van een verzorgingspost kwam met een gebroken arm) , zorgt dat we iets voor 10 aan het bisschoppelijk paleis van Butembo aankomen.

Terwijl we in de ontvangstzaal zitten verlopen we even het protocol van een begroeting met een bisschop. Naast de handdruk, wordt hier ook een hoofddruk gegeven. 1 keer links, dan rechts, en dan in het midden. Dit vergezeld van een kleine buiging moet wel volstaan.

Even verbazing, als er naast de Bisschop nog een blanke broeder ons komt begroeten/. Broeder Maurice blijkt een Limburger te zijn die al sinds ’72 in Butembo zit.
Wat ons eigenlijk nog meer interesseerde in Butembo, was het huwelijk van Vincent, een rechter van onze Congolese partner ‘justice et paix’, die vandaag in het huwelijks bootje stapte.
We waren uitgenodigd om de plechtigheden bij te wonen, en hebben dat uiteraard in dank aanvaard.

Er zijn een paar dingen die een beetje anders zijn dan bij ons. Zo is het een goed teken dat het regent, want dat zorgt voor een vruchtbaar huwelijk. Bruid en bruidegom mogen niet lachen, want dat brengt dan weer ongeluk. Geesten brengen immers vlugger ongeluk bij gelukkige mensen, dus wordt er alles aan gedaan om er die dag zo ongelukkig mogelijk uit te zien. Een mis duurt ongeveer 2 uur, maar je krijgt er ruimschoots amusement voor in de plaats. Een volwaardig kinderkoor vult elke 10 minuten de kerk met gewijde gezangen, en een groepje kinderen, uitgedost in kraakwitte hemdjes, voorzien van strikje zorgt voor de nodige swing waardoor het ritmische handgeklap niet uitblijft.

En dan zij er nog de damespruiken, of de ingevlochten vlechten in alle soorten en kleuren zeker het bekijken waard.

Na de mis, worden alle aanwezigen verhuisd naar het rijkere gedeelte van de stad, waar één van de betere tuinen wordt afgehuurd om de foto’s te nemen. Heel de stoet trekt dan naar een ‘feestzaal’ waar na een eindeloze reeks van speechen, kan gegeten worden.

Na de maaltijd wordt er dan een laatste keer verhuisd naar, zij noemen het boite, voor ons is het een discotheek , waar tot ’s avonds laat wordt gefeest.

Zover is het voor ons niet gekomen, want om 8 uur vond de burgemeester het nodig om ons een escorte te geven naar onze slaapplaatsen. Aan de gezangen in de bus te horen, misschien een wijze beslissing.

Tot onze grote verbazing was er nog een maaltijd voorzien, en zo kwam het dat we weer te laat in ons bed lagen.

tweede werkdag

Tweede werkdag. Weer aan de slag. De zon brandt al vanaf 6 uur, het wordt dus superheet. Insmeren is de boodschap.

Een deel van de groep gaat terug aan de slag op werf, een ander deel staat in het vervoer van materiaal naar de werf. We laden de vrachtwagen vol met hout en als we klaar zijn, blijkt er geen benzine te zijn. Na een tijdje Congolees wachten is er eindelijk benzine en vertrekken we in Afrikaanse stijl richting werf, m.a.w. boven op de lading hotsen en botsen we over de putten van Beni. Bovendien blijkt onze vrachtwagen over geen remmen te beschikken. Bij de derde lading hout gaat het mis. Halverwege de onberijdbare zandweg vallen stil. Benzine is op. Binnen de kortste keren zijn we omringd door een grote groep kinderen. Om het geheel kompleet te maken barst er boven ons hoofd een onweer los met een gigantische regenbui. We mogen schuilen in een plaatselijke hut. Niet te geloven hoe mensen hier leven.

In raak in gesprek met onze chauffeur. 3 dollar per dag heb je hier nodig om te kunnen overleven. Hij verdient 1 dollar per dag. We lijden, zegt hij, maar het is een eer om te lijden in Congo. Hij lacht uitbundig, maar het is een beetje groen. Congo beschikt over alles zegt hij. Grondstoffen, voedsel en mineralen, maar toch wil het niet lukken. De corruptie is de duivel van Congo. Ik geef hem een hand, hij lacht.

Rafiki zegt hij en gaat opzoek naar benzine.

bouwen

Jawel, na een dag vol visites en nieuwe ervaringen begon het eigenlijke, echte werk vandaag. Omdat iedereen er zin in had om er serieus in te vliegen wandelden we met stralende glimlach
En frisse kop het ochtendgloren tegemoet.

Dus staken we een stevige maaltijd achter de kiezen, smeerden ons goed in en na
Een klein beetje vertraging splitsten we ons op in 2 werkgroepen. terwijl een paar stevige bonken meteen begonnen de “Camionette” vol te laden met Hout, trok de andere groep met de bus en te voet richting het bouwterrein. vOoral dat laatste zorgde voor ambiance! vanaf de eerste meters werden we immers achtervolgd door een horde joelende en giechelende kinderen, die blijkbaar zeer hard inwerkten op de spirit van ons grootste zangtalent aanwezig, jan dc. zingend, dansend en vooral lachend trokken we over de “avenue jan de Cock” tOt aan de gevangenis.

daar aangekomen, Schoten we onmiddellijk in gang samen met de arbeiders. stenen sjouwen, cement aAnbrengen en af en toe een babbeltje sLaan met de arbeiders. en terwijL kwam onze houtcamionnEtte onS regelmatig over het hobbelige pad voorzien van houtvoorraden a volonté. na een paar uur van werken en een sChaft met lekkere soep en bokes, schoven dreigende wolken langzAam maar zeker in onze richting. enkele alerte arbeiders zagen het donkere geVaar met vaste tred in onze richting schuiven en we besloten er na een stevige dag de b(r)ui aan te geven. nAar huis voor een lekKere douche en een heErlijke maaltijd: meer hadden we abSoluut niet nodig!

?

Enkele foto's van de afgelopen dagen

Op bezoek

Om 8u kwamen we samen om te ontbijten in “le palais”. Na een voedzame maaltijd met brood en fruit, hadden we een afspraak met de burgemeester van Beni. We werden met gans de delegatie onthaald op het gemeentehuis, alwaar we de nodige toespraken mochten aanhoren (en bedankingen in ontvangst mochten nemen). Daarna reden we naar het bedrijf van meneer Ducarmes. We gingen hem bedanken voor het gebruik van zijn graafmachine bij het gelijktrekken van de site waar de gevangenis staat. Na wat heen en weer gepraat, werd er al gauw een voorstel geopperd om de bedden te laten maken op het bedrijf, tegen een speciale prijs.

Hierna gingen we eindelijk, hoopvol naar de gevangenis in aanbouw. Indrukwekkend om een ploeg van 60 mensen beton te zien maken en op de juiste plek aan te brengen. Aan de gevangenis zelf is nog heel wat werk. Om dat we de arbeiders die daar werken het werk (en het inkomen) niet willen ontnemen zullen wij ons focussen op ondersteunende taken: maaien van gras, halen van cement, halen van bakstenen…… we zien wel de komende dagen.

’s Middags ons typisch echte Afrikaanse maaltijd: foufou, vispotje, groenten (een soort andijvie die ze steevast legumes blijven noemen, of lengalenga op zijn swahili).

In de namiddag (14u30) brachten we een bezoek aan de huidige gevangenis. Eerst nog even langs de markt omdat de gevangenen al enkele dagen geen eten kregen. Het bezoek was voor velen een onvergetelijke ervaring.

Na de gevangenis brachten we, op weg naar huis, een bezoek aan het weeshuis. Ook daar stapten we buiten met een krop in de keel.

Afrika in al zijn kleuren

Na een verkwikkende nachtrust en duidelijke afspraken rond het wekken, kwam Jan DC (hij ging iedereen wekken) ruimschoots te laat. (last van het uurverschil tussen Congo en Oeganda).

Rond 6u15 ving de bustrip richting de Oegandees – Congolese grens aan. Even later drong Afrika in al onze zintuigen door: de bruine aarde afgewisseld met vele tinten van groen. Eindelijk de zon nog eens op je huid voelen, de kruidige geuren opsnuivend, genietend van de kleurrijke (kleding) superenthousiaste Afrikaanse bevolking. We racen tegen ongelofelijke snelheid met een aftandse bus (luxe bus volgens eigen zeggen) door het landschap.

Snelheidswaarschuwingen negerend, claxonerend en weg banend naar de grens, waar we een fraai staaltje van Oegandese bureaucratie meemaken. Aan Oegandese kant moeten we eerst alle namen op een lijst zetten. In het volgend kantoor een aanvraag indienen en reden van bezoek, in het derde kantoor laten we ons uitschrijven uit Oeganda. Aan congolese zijde laten we opnieuw ons visum afstempelen, en zijn dan geautoriseerd om enkele weken in RDC te verblijven.

In Congo aangekomen snel een hap tussendoor: frietjes met tilapia (vis) uit het victoriameer. Wanneer we verder rijden blijkt al snel dat er een ongelofelijk verschil is tussen Oeganda en Congo. (althans het gebied dat wij bezoeken). In Oeganda rijden we over lange rechte geasfalteerde wegen en wonen mensen in stenen huizen. In Congo slingeren we over kronkelende zandwegen en woont het merendeel van de bevolking in lemen hutten, met rieten daken (het Afrikaans dorp in Planckendael is niet gedateerd, het is van deze tijd !!).

Bij het toekomen worden we vergast op een uitgebreide maaltijd: groenten, vlees, frieten, voorafgegaan door een Afrikaanse soep. Na de maaltijd nog even napraten en dan bed in.

Donker Afrika

Na een (eeuwigdurende) vlucht, kwamen we rond 22u (21u Belgische tijd) aan in Entebbe. Na aanschaf van een doorreisvisum, konden we naar buiten om Jan te begroeten. De hoop om nog een glimp op te vangen van de weidsheid en grootsheid van dit land werd de kop ingedrukt door … de duisternis. Rond de evenaar begint de dag om 6u en stopt hij om 22u (dit zal voor velen de nodige aanpassingen en souplesse vragen). We zagen dus niks, maar de kruidige geur van het land drong des te sterker tot ons door.

Na een bustrip van ongeveer 1u kwamen we op onze slaapplaats aan. Sister James verdeelde de groep feilloos in twee delen (mannen en vrouwen) en verdeelde de slaapplaatsen… even later kwamen we in de keuken bijeen om voor het eerst te proeven van de Afrikaanse keuken: Soep met brood. Na nog wat gekeuvel, kropen we ons bed in. Het was ondertussen 1u en de wekker zou om 5u15 aflopen.

We zijn er mee weg...

Vandaag is het zover! We vertrekken! Uit de mails die ik ontving kan ik opmaken dat er nog heel wat mensen getwijfeld gewikt en gewogen hebben. Met hoeveel we nu gaan bouwen zal straks pas duidelijk zijn.

Tussen 8u en 8u30 komen we samen in Zaventem (dit wil zeggen dat de vroege vogels uit Essen, nu reeds onderweg zijn). Even de tickets ophalen.... inchecken om... rond 10u40 op te stijgen...

We vliegen met SN naar Entebbe (Oeganda) doch we tanken even bij (het vliegtuig) in Nairobi (Kenia). Rond 22u05 plaatselijke tijd (9u05 hier) landen we in Entebbe. We verwachten dat Jan DC ons aldaar staat op te wachten.

Overnachten in een plaatselijk hotel, om morgenvroeg rond 7u (6u hier) op te staan voor het ontbijt, om 8 u de bus op... en dan een ritje van enkele uren tot aan de grens. Na de nodige formaliteiten en een wandeling van een 500m door het Afrikaanse stof (of slijk), klimmen we in de bus van de Procure. Deze brengt ons naar Beni, we plannen om daar rond 18u (18u hier) te arriveren, doch enkele uren vroeger of later behoort tot te mogelijkheden.

Foto's van de oude gevangenis

Een tijdje geleden bracht Jan een bezoek aan de huidige gevangenis in Beni. Hierbij enkel foto's van de bestaande gevangenis.

Voorlopig programma

Het programma kan (en mag) nog volgens Congolese norm worden aangepast:

10 sept:
22.05h aankomst en overnachting in Kampala

11 sept:
07.00h ontbijt in Kampala;
08.00h vertrek naar Kasindi (grens);
voor 18.00h hopelijk in Beni voor avondmaal en overnachting

12 sept:
acclimatiseren, bezoek Beni, ontvangst burgemeester Jules,
eventueel bezoek aan de huidige gevangenis,
alleszins site nieuwe gevangenis

13 sept:
08.00h ontbijt;
09.00h-15.00h Werken

14 sept: idem 13 sept

15 sept:
07.00h ontbijt;
07.30h vertrek naar Butembo;
10.00h ontvangst bisschop Melchisédec;
11.00h mariage Vincent; (feesten op z'n Congolees) nadien
overnachting Grand Séminaire Butembo

16 sept:
uitstap Biakato (Pygmeëengemeenschap);
overnachting in Beni

17 sept:
08.00h ontbijt;
09.00h-15.00h Werken

18 sept: zie 17 sept

19 sept:
08.00h ontbijt;
09.00h-12.00 werken
p.m. uitstap Eringeti (déplacés de guerre)

20 sept:
08.00h ontbijt;
09.00h-15.00h travail

21 sept: idem

22 sept:
uitstap projets Université du Graben in en rond Butembo;
overnachting Grand Séminaire BBO

23 sept:
09.00h-15.00h (ruwe schatting ;-) ) Mis ter afsluiting van het honderdjarig bestaan van de diocèse Butembo-Beni;
overnachting Grand Séminaire BBO

24 sept:
uitstap Hautes Terres;
overnachting Grand Séminaire BBO

25 sept:
07.30h ontbijt;
08.00h vertrek naar Beni;
12.00-15.00h travail

26 sept:
08.00h ontbijt;
09.00-15.00h travail

27 sept:
vertrek Kasindi en Kampala.
Overnachting Kampala.

28 sept:
shopping in Kampala en duik in Lake Victoria;
21h vertrek naar luchthaven van Entebbe

29 sept: 06.10h aankomst Zaventem

(let wel... van dit programma kan en zal worden afgeweken !!)

Hoe een berichtje achterlaten op de blog ?

Onderaan elk bericht, staat in een balkje extra info over wie en wanneer een bericht gepubliceerd werd. rechts van dit vakje staan een aantal reacties. als je daar op klikt komt een venstertje met de reacties te voorschijn. (Het kan zijn dat je moet scrollen om de reacties van anderen te kunnen lezen)




Geef je tekst in . ( of lees de commentaar van anderen)








Vooraleer "te publiceren" maakt u best de instellingen uit onderstaande tekening. (geef wel uw eigen naam in !!




Klik op reactie publiceren .... en klaar.

We zijn er klaar voor

Yep,

Zoveel is duidelijk... Gisterenavond zijn we (voor het laatst?) samengekomen. Na bespreking van de lokale veiligheid, werd er beslist dat we doorgaan (Alvast tot in Entebbe). We blijven natuurlijk het nieuws op de voet volgen.

Dat de Visa niet gratis zijn (1 + 1 is blijkbaar niet altijd 2), nemen we er (voorlopig) bij. We doen ons best om het bedrag achteraf te recupereren. Bedankt alvast aan de mensen die zich ingezet hebben om alles in orde te brengen.

Na het overlopen van de afspraken, het opsommen van verschillende lijstjes, gingen we over naar de belangrijke taak: verdelen van alle bagage over de verschillende deelnemers. Van kroonkurklichters, balpennen, ballonnen, spelmateriaal, schrijfmateriaal, ... tot gesponsorde t-shirts, werkhandschoenen en petten ...

Maandagochtend tussen 8u en 8u30 zien we elkaar terug, op Zaventem: ter hoogte van de Liften in de vertrekhal. Voor de uitwuivers.... jullie zijn allemaal welkom !

We worden verwacht

Na de vergadering van gisteren staat de bouwvakkers-teller op 13 (gelukkig zijn we niet bijgelovig). Gevolg: Jan kan verder met de voorbereiding van onze (warme ;-) ) ontvangst.

Hij vertrekt naar Oeganda (Kampala) op 8 september, om er de logies te regelen. Die hotel-eigenaar zou ook de bus leveren tot aan de grens. Vanaan Kasindi zal de bus van het bisdom op ons wachten om ons naar Beni te rijden. Idem voor de terugreis.

Hoewel alles op voorhand in orde was, wat betreft logies, loopt Jan op dit ogenblik van jut naar jaar om matrassen te vinden, lepels, lakens,... Vandaag stond er nog een een muur te plamuren, werd de loodgieter opgetrommeld, wordt de generator aangedreven, etc. Alles komt in orde. Gelove wie het geloven wil.

Een goede nachtrust is belangrijk en maar goed dat er anderen bij stilstaan. Hoewel Jan vroeg naar onze (intiemste) slaapwensen, kunnen we hem geruststellen: als we een bed hebben (of een matras op de grond) zijn we al tevreden. Een kamer met meerdere personen, bevorderd de groepsvorming... (en geeft gespreksstof tijdens het werk). Samen in één bed is voor weinig mensen een probleem (om één of andere reden gaf men de voorkeur om niet "gemengd" te slapen).

Voorlopig stellen we het zo: het palais is de uitvalsbasis waar iedereen eet en vergadert en waar 10 mensen kunnen logeren, le chateau is een appartement op 800m van le palais waar 8 mensen zullen worden ondergebracht. Voorts kan je kiezen of je met 3 of 4 op een kamer wil liggen.

Als iemand pas goed inslaapt op zijn eigen hoofdkussen moet dat misschien nog boven op je valies; anders kunnen de kussentjes voor de zetels en stoelen dubbel dienst doen.

Veiligheid - update van Jan

Het is een beetje onwezenlijk om hier te lunchen terwijl we gekluisterd zitten aan de transistor om de oorlogsverslaggeving te volgen.

Volgens de verschillende radio's lukt het regeringsleger erin om via grond- en luchtaanvallen de troepen van Laurent Nkunda terug te drijven. De scene bevindt zich in Masisi op zo'n 175 km van hier. Wij ondervinden er hier zo goed als niets van.

Beni is in de ban van een zanger die hier straks het stadium onveilig komt maken. Wat jullie lezen en horen is wellicht niet uit de lucht gegrepen, maar zoals dat vaker gaat: ter plekke wordt alles gerelativeerd.

Maar nog een keer: de commissie justice et paix neemt haar verantwoordelijkheid op. Dat doen ook de bisschop, de maire, de priesters die mee jullie komst verzorgen. Ook ik zal mijn verantwoordelijkheid dragen. La responsabilite die ieder van jullie toekomt is de vrijheid om te beslissen of je al dan niet komt of afhaakt. Elke beslissing zal gerespecteerd worden.

Bericht van Jan...

• Het mag een wonder heten dat de mail toekomt... We zitten hier al enkele dagen zonder stroom en vaak ook zonder water.
• Het is al vier dagen overtrokken en het regent alle dagen wel een bui. Maar ik herhaal: de temperaturen zijn hoogst aangenaam, tenminste voor een Europeaan. Je kunt een vestje wel gebruiken maar zweten is er voorlopig niet bij.
• Als er stroom is, kan je hier in Butembo internetten aan 1 dollar per uur. Voorzie dus wat persoonlijke centjes voor surfing alsook voor fruit dat je eventueel onderweg wil kopen, kaartjes, souvenirs;...
• Op het programma des loisirs zou ook een bezoek aan een theefabriekje komen. De universiteitsprojecten kunnen ook aangedaan worden.
• Wat de politieke situatie betreft blijft het wat koffiedik kijken. Er zijn wat troubles in de Kivustreek o.l.v. ene Laurent Kunda. Het schijnt zich meer rond Goma te situeren.

Vandaag is het hier ook de heropening der scholen maar dat is een lachertje. Er is geen geld om de lonen van de leerkrachten te betalen en dus gaan de discussies over het wel of niet kinderen naar school te sturen.

fotoupdate

Nog enkele tips voor de Bouw-groep

Oeganda:

• Tot mijn grote verrassing is het tarief voor het visum sinds 1 juli opgeslagen: 50 dollars alstublieft. Twee keer Uganda in, dat betekent dus voor ieder van jullie 2x50 dollars.
• Het immigratieformulier dat je in het vliegtuig krijgt: "physical address while in Uganda" moet je niet invullen (anders zet je maar 'hotel'), 'intended length of stay': 1 night, 'purpose': transit.
• Bij aankomst in de luchthaven (aan de bagageband) kan iemand van de groep dollars in shillings wisselen (bv. om straks water o.d. te kopen)
• Voor wie iets wil knabbelen tijdens de lange rit van Kampala naar Beni: voorzie in een snackje, druivensuiker,... Chocolade is hier erg gegeerd, maar hij smelt gemakkelijk.
• Zorg voor kledij die tegen het stof kan. Gemakkelijk schoeisel (dat rood van het stof mag worden). Ik polste ook ivm de klederdracht op de bouwwerf. Breng gerust je shorts mee. No problem.

Klimaat:

• Ik geniet hier van heerlijke temperaturen (20-25 graden) maar iedereen zegt dat ze zullen stijgen. Het heeft de laatste dagen steeds geregend, i.e. een bui per dag. Het is momenteel bewolkt en dat is echt genietbaar. Maar opnieuw: het kan verkeren.

Programma:

• Het huwelijk van Vincent staat gepland voor 15/09 (Ik zag hem nog niet en weet ook niet hoe het zit met de invitations maar we kunnen maar beter voorbereid zijn. Remember: verwacht geen Marie-Louise-toestanden.)
• De grootste afsluiting van de honderdjarige evangelisatie van Butembo-Beni is voor 23/09. Dat wordt hier dé happening van het jaar. Smeer uw billen in: de mis alleen al zou van 9 tot 14h duren. 5 uren (en daar heb ik geen rekenmachientje voor nodig) Zeg niet dat ik het niet gezegd heb.
• De bisschop zou naar verluidt echt geïnsisteerd hebben dat we op tijd en stond de boog ontspannen en hij denkt mee rond een of andere uitstap.
  

Tips:

• Sluit hier ter plekke je zakken en je valiezen als je tenminste geen kakkerlakken wil herbergen. (Spreek van ondervinding.)
• Wie het niet over zijn/hart kan krijgen om elke ochtend of boter of confituur op zijn boke te hebben, brengt maar beter een doosje smeerkaas mee.
• Ik vraag me af of een geplastificieerd naamkaartje op ieders borst loont om de Congolezen wegwijs te maken tussen het bos van Belgische vrijwilligers.
• Met foto's van je familie, je geliefden, je kat of je papegaai heb je hier ook altijd succes. (En toon maar veel interesse als de Congolezen jou ook hun foto's willen laten zien.)
• En voor wie de tijd tussenin wil doden onder de mangobomen: vergeet geen vakantielectuur (bv. De Kelders van Congo, al is het om 'iets' van de situatie in de regio op te steken.)

Altijd makkelijk om bij te hebben:

• rekenmachientje (voor wie weg wil komen met euro, shilling, dollar, franc congolais)
• de zeep zonder water
• papieren zakdoekjes (je neus snuiten is stofsnot blazen)
• papieren wc-zitjes (Mauricio kan de leverancier aanduiden)

En voorts maar aftellen. Ik vind het geweldig dat jullie komen. Het wordt een onvergetelijke tijd. Als jullie komen met een open geest (als je die nog niet hebt kan je hem vragen), komt alles goed. Schrijf op je koffer, in je handpalm, op de T-shirts en op je voorhoofd: "Ik zal niet mopperen" en ik garandeer je een leuke periode met een stel levenslessen.

Africa, I love it. En de meesten van jullie zullen dat vast ook gauw doen.

Hakuna matata. Karibu.

Stenomail van Jan

Vanuit de universiteit probeer ik gauw wat door te sturen, tenminste als de elektriciteit weer niet uitvalt. We kregen sinds ons vertrek uit zaventem (dank nogmaals aan de enthousiaste delegatie) al flink van de afrikaanse saus. Maar het is heerlijk om hier weer terug te zijn.

De reis Brussel - Entebbe is prima verlopen (bijna een lege vlieger) en Jan Van Droogenbroeck stond mij en de 50 blikjes ansjovis op te wachten. De nacht was kort (naar goede gewoonte zit men tot half twee 's ochtends aan de oevers van het Victoriameer) en de busrit Kampala - Mpondwe kende haar nodige oponthoud. Tweemaal werden we tegen gehouden door de politie omdat de bus overladen was. Naast mij - die op de valreep een zitje had bemachtigd - stond een jonge moeder met een kind op haar rug. Ik wilde haar mijn zetel aanbieden maar uit mijn onbestaand Swahili maakte zij op dat ik het kind op mijn schoot wilde, wat dan ook prompt gebeurde. Gevolg: 6 uren met een baby op mijn billen en wanneer ik eindelijk de Congolese grens bereikte zat ik behoorlijk onder kinderzweet, -pis en -kak en babyzever. Afrika, i love it.

Richard en Dimanche stonden me al vijf uren op te wachten en hielden de grenspost open tot ik tenminste de oversteek had gemaakt. Te laat om nog naar Butembo te rijden, hebben we de nacht doorgebracht bij de Soeurs Orantes in Beni.

Vanochtend zijn we in het programma gevlogen, i.e. De preparatieven voor het equipe van volontaires. Eerste post: het mogelijke huis voor de helft van de groep (een huis van een Homme D'affaires die nu in Kinshasa zit en een ami van de bisschop is). En, goed bevonden. Met twee grote kamers (en twee dubbele bedden) en een kleine kunnen we hier zeker 8 mensen onderbrengen. Het kan ook de plek worden voor onze maaltijden en om onze serieuze en minder serieuze vergaderingen te houden. De rest logeert wellicht bij de Soeurs Orantes.

Vervolgens gingen we vanochtend naar de site. De muren zijn zo goed als opgetrokken, maar de werken liggen stil. Het is nog een grote bouwwerf; van een inhuldiging in september kan nog laaaang geen sprake zijn. We snorden er op brommertjes naartoe omdat de wagens de weg niet aandurfden. Heerlijk crossen langs de hutten en kraaiende kinderen. L'afrique formidable.
Enfin, we hebben ondertussen de courante lunch bij de bisschop - die nog op ronde is in het kader van de centenaire van het bisdom en zijn 36 parochies bezoekt - achter de rug.

We aten foufou, de groene spinazie (die geen spinazie is), het potje graten (met af en toe een vis), en de bruine bonen mmmmm. En net voor we hier naar de Universite Du Graben afzakten ging ik op de thee bij Richard, nu een echte getrouwde vent. Sympa. Ziezo, dit om jullie allemaal te vertellen dat we het prima stellen.

Jan vertrekt... gaat op voorwacht ;-)

Enkele dagen geleden ging een delegatie Jan DC uitwuiven op de Luchthaven...
We wachten vol spanning op zijn eerste mailtje...

Waarom een nieuwe gevangenis bouwen ?

In maart - april 2005 beleefde Jan De Cock de schrijnendste toestanden in de gevangenis van Butembo. Was de gevangenis in Butembo al een beproeving, het bezoek aan de gevangenis van Beni bracht hem helemaal uit evenwicht. Het gebouw staat er sinds 1948 en staat nu op instorten.

Meer dan 400 gedetineerden zaten opgesloten in nauwelijks verluchte ruimten,voorzien voor 50 personen. Toiletten waren verstopt en er was geen stromend water.

Een overbevolkte gevangenis, te weinig voedsel, geen stromend water, geen mogelijkheid tot hygiëne... en daar sta je als gevangene volledig machteloos tegenover....

We bouwen deze gevangenis om de gedetineerden in menswaardige omstandigheden onder te brengen...

Swahili voor beginners

Begroetingen

• Jambo: Hallo
• Hujambo: hoe gaat het ?
• Sijambo !: het gaat goed !
• Kwaheri: tot ziens
• Karibu: welkom
• Asante: dank u
• Lala Salama: goede nacht

Om te overleven:

• Chakula: eten / voedsel
• Maji: water
• Maziwa: melk
• Chai: thee
• Kahawa: koffie
• Mkate: brood
• Saigi: boter
• Matunda: fruit

In de keuken:

• Baridi: koud
• Moto: warm (heet)
• Tamu: zoet
• Kijiko: lepel
• Kikombe: tas
• Sahani: bord

Om de avonden te vullen:

• Duka: winkel
• Soko: markt
• Mvinyo: wijn
• Pombe: bier

Om te werken:

• Bisibisi: schroevendraaier
• Sepetu: schoffel, spade
• Saruji: cement / beton
• Jobo: job / werk
• Kasiglavu: werkhandschoenen:

Tellen:

• Moja (mo-jah): één
• Mbili (mm-BEE-lee): twee
• Tatu (TAH-too): drie
• Nne (nn-nay): vier
• Tano (TAH-no): vijf
• Sita (SEE-tah): zes
• Saba (SAH-Bah): zeven
• Nane (Nah-nay): acht
• Tisa: (TEE-sah): negen
• Kumi: (KOO-mee): tien

Voor de avonturiers die van een (af te raden !!!) avontuurtje houden:

• Penzi: liefde, verlangen
• Mapenzi: sex
• Mapenzi salama: safe sex

Nuttige links voor extra info...

Voor diegenen die vorig bericht niet echt kunnen ontcijferen, je kan op zoek gaan naar meer informatie:
http://www.otra.be/ de site rond gevangenispastoraal in Bolivia
http://otrareis.blogspot.com/ het verslag van de inleefreis naar Bolivia, vorig jaar

Voor meer info over WWW en aanverwanten:
De website rond tralie-trotter Jan De Cock:
http://www.prisoninfo.org/ (wordt weldra volledig vernieuwd !!)
http://www.wiwiwa.be/ site met wat info over Beni & acties ter ondersteuning van het project

Voor meer info over het Congoavontuur: http://congo09.blogspot.com/ (maar dat wist je misschien al ;-) )

Otra + www = WWW

Gisteren zijn we voor het laatst samengekomen met Otra.

Om verschillende redenen werd beslist om de vzw stop te zetten. We zijn echter niet van plan om de gevangenen in Bolivia in de steek te laten, integendeel. Within-Without-Wall's zal de activiteiten (en activia) van Otra overnemen, om daarmee de projecten die werden geselecteerd blijvend te steunen.

Op het einde van de vergadering bleek duidelijk dat we niet voor het laatst samenkwamen. Binnen een tijdje zitten we opnieuw samen, doch met een bredere kijk.... onder de vleugels van WWW !!

Vertrekken - Aankomst (voor de uitwuivers & welkomstcomité)

Voor de mensen die ons, op het laatste moment het beste willen wensen (of voor degene die ons allereerst willen begroeten)

We vliegen vanop Zaventem met SN Brussels Airlines

Vertrek op 10 september:
Brussel 10u40 ---> Entebbe (Oeganda) 22u05.
Terugkeer op 28september:
Entebbe 23u10 ---> Brussel 6u10 (zaterdagochend 29/9)

Eventuele vertraging kan je volgen op http://www.brusselsairport.be/nl/flightinfo/

Hoe geraak je aan een visum voor Congo?

wel.. op zich vrij éénvoudig ;-)

je bezorgt de ambassade van RDC volgende documenten:

• Een internationaal paspoort dat nog 1 jaar geldig is
• 2 Formulieren ingevuld en ondertekend, de eigenlijke visumaanvraag
• 2 Identieke pasfoto's: tegen witte achtergrond
• Fotokopie van het paspoort (recto-verso) wel te verstaan
• Bewijs van goed gedrag en zeden
• Uitnodiging van iemand uit Congo (de bisschop zorgde hiervoor)
• Bewijs van inenting tegen gele koorts
• 150,- euro

dit alles breng je op een werkdag binnen in de ambassade in Brussel: (in de voormiddag, tussen 9u en 11u45). de visa kan je komen halen, twee dagen later, in de namiddag: tussen 14u30 en 15u.

Oh ja, indien de formulieren niet correct ingevuld zijn of indien er informatie ontbreekt... mag je helemaal opnieuw beginnen.... we hebben nog 2 weken....

tip: kijk alles zorgvuldig na !!

Enkele werffoto's

Deze foto's dateren van april. Hier kan je zien dat de building de fundamenten reeds ontgroeid is...

voor recente foto's moeten we nog even geduld hebben...

Bouwplannen

Vorig jaar oktober werd dit plan getoond. De bedoeling is dat we mee dit gebouw gaan afwerken.

Volgens de "Rafiki" (vrienden) verloopt de bouw volgens schema.

Aftellen...

Maanden geleden reeds beslist om (al-dan-niet) mee te gaan. Nu is het bijna zover... hoewel ik niet snel van mijn stuk te brengen ben, begint het nu serieus te kriebelen !!

Technisch gezien ben ik er klaar voor:

• Ticket aangeschaft
• De nodige inentingen (Tetanus, Difterie, Hepatitis A en B, Polio en Buiktyfus) werden gezet in slechts 4 prikjes.
• Reispas in orde
• Bewijs van goed gedrag en zeden werd afgeleverd (tegen alle verwachtingen in)
• De nodige aankopen werden gedaan: slaap-zijde-zak, muskietennet, de nodige melkjes (muggenmelk, zonnemelk, aftersun .... lippenbalsem)

We kunnen echter nog niet vertrekken:

• Jan DC zou zorgen voor de VISA--- voorlopig weten we daar nog niks van --- maar Jan kennende, komt dit op de laatste moment nog net in orde.
• Ondertussen vernam ik van Jan dat hij er volop mee bezig is....

Nog 19 dagen....